Αναγέννηση

Λευτεριά τη σπάθα άσε,
δε χρειάζεται κι αυτή,
πάρε σάρωμα και σκούπα,
να σαρώσεις την αυλή!

Με την κόψη του σπαθιού σου
στόμωσες πολλούς εχθρούς,
ώρα τώρα να πετάξεις
κι όλους τους παράσιτους.

Η Ελλάς ερειπωμένη
μένει και παραμελεί,
χρέος παραφουσκωμένο
εκβιάζει κι απειλεί!

Των δανείων επιτόκια,
αν σε τόκους προστεθούν,
την Ελλάδα θα τσακίσουν
και το αίμα της θα πιουν.

Κόμματα φαυλοκρατίας,
μίζας και διαπλοκής,
στο λαιμό Δημοκρατίας,
σαν αγχόνη ενοχής!

Ψάρι από το κεφάλι,
αρχινάει και βρωμά,
της διαπλοκής το χάλι,
ξεπερνά τη Χαλιμά!

Τόση κόπρος, τέτοια μπόχα,
μαζεμένη, στοιβαχτή,
δεν τη γνώρισε Αυγείας,
στην αρχαία εποχή.

Θέλει βρύση και ποτάμι
να ξεπλύνει τη ντροπή,
τα συντρίμμια να μαζέψει,
κάτι νέο να χτιστεί.

Άλλη, νέα μια Ελλάδα,
όμορφη και φωτεινή,
απ’ την αύρα του Αιγαίου,
μήπως αναγεννηθεί!

Σώθηκαν τα δάκρυά σου,
εργασία και χαρά
στην πατρίδα τα παιδιά σου,
θα προσφέρουνε ξανά.

Ήλιου πάρε τη λαμπράδα,
πάρε Παρνασσού δροσιά,
την καινούργια για να κάμεις
της Ελλάδας φορεσιά!

Σαν της Αθηνάς το πέπλο,
κεντητό στον αργαλειό,
νύφη για να το φορέσει
και να λάμψει το χωριό!

X. K. E.

Christos K. Evangeliou
Professor of Philosophy