Αργαλειός
Η δύναμη της γλώσσας ζωογόνος, ισότιμη με δύναμη ζωής, δίνει πνοή στων ιδεών το πλήθος, λυράρης κρούει τις χορδές ψυχής!
Αέρα παίρνει και δομεί τα κάστρα της πολιτείας της ποιητικής, θέτει και νόμους σαν το νομοθέτη, παίζει τα παίγνια πολιτικής.
Λογίζεται σαν φιλοσόφου λόγος, νοεί σαν θείος νους εκστατικός, παίζει σαν το παιδί πολύ παιχνίδι, πολύτιμος των νέων οδηγός.
Όταν συλλάβει της ιδέας είδος και σε ρυθμό τη δέσει δυνατό, ανάβει τη φωτιά της φαντασίας, το λόγο καθιστά πιο φτερωτό.
Γεφύρι στήνει πάν’ από το Χάος για να περάσει δέσποινα Ζωή, καθώς του πρωτομάστορα γυναίκα, προτού στο Χάρο να παραδοθεί.
Ζωή και Θάνατος αδερφωμένα, χέρι με χέρι πέρα περπατάν, άνθρωπος βάρκα με λευκό πανάκι, τραβάει σιγά για κει που θα τον παν.
Αναπνοή βαθύτατη θα πάρει, σα σπόγγος ο πεσμένος στο νερό, της ποίησης εράσμιος εργάτης, σε γλώσσας Ελληνίδας αργαλειό!
Πολλές της γλώσσας πλαστικές δυνάμεις, αρίφνητο το πλήθος των γλωσσών, μονάχα κάλλος Ελληνίδας γλώσσας κατάλληλο για πνεύμα ποιητών.
Σαν της Ελένης της ωραίας κάλλος, ανάβει θείον έρωτα καλών, τονώνει τις ψυχές θνητών ανθρώπων, τα πνεύματα μαγεύει των θεών!
Παν-εύχρηστο της γλώσσας εργαλείο πολλών ειδών σκοπούς υπηρετεί, μα τελικός σκοπός του παραμένει κάλλιστη του ποιήματος μορφή.
Στον αργαλειό της Ελληνίδας γλώσσας, όταν υφάντρα γίνει μια ψυχή, υφάσματα υπέροχα υφαίνει, ποιήματα με πάθος εκπονεί.
Ομηρικής της Καλυψώς η μοίρα θα κάμει προσφορά στον ποιητή, αθανασίας το παλάτι θέλει, για της πατρίδας νόστιμο νησί;
Θυσία την πατρίδα του θα κάμει στης ποίησης θερμότατο βωμό, της ξενιτιάς τον πόνο θα κρεμάσει σα φυλαχτό σε γλώσσας αργαλειό.
Η Πηνελόπη πάλι περιμένει, παιχνίδι παίζοντας στον αργαλειό, τον Οδυσσέα νοσταλγό, μα ξέρει πως θα της φέρει ποίημα καλό!
Πλεγμένο με τον πονεμένο νόστο, βαμμένο με πολλές καλές βαφές, ανθρώπων γνωστικών και ξένων τόπων, που κράτησαν της μνήμης οι γραφές.
Ευλογημένο γλώσσας εργαλείο, θνητών ανθρώπων θείος συνεργός, αν πλάστηκαν από θεού το χέρι, πλάσμα δικό τους ο πολιτισμός!
Χ. Κ. Ε.