ΚΟΥΚΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο πρώτος αντιστασιακός
Η γνώσι τής ιστορίας καί η μνήμη είναι στοιχεία τά οποία πρέπει νά διακατέχουν τούς ανθρώπους, όχι μόνο βέβαια, γιά ν’ αποδίδουν, τελετουργικά στίς επετείους, φόρο τιμής αλλά γιά νά λειτουργούν πραγματικά ως φάροι δημιουργίας καλλιτέρων κοινωνιών, πιό ανθρωπίνων, μέ αξίες καί πολιτισμό.
Όλοι γνωρίζουν, σχεδόν, τήν Εθνική Αντίστασι τών Ελλήνων κατά τήν περίοδο τής φασιστικής Γερμανικής Κατοχής, τό ΕΑΜ, τόν ΕΔΕΣ, τόν ΕΛΑΣ, τόν Γοργοπόταμο, τόν Άρη Βελουχιώτη καί τόν Ναπολέοντα Ζέρβα.
Ελάχιστοι όμως, ίσως, γνωρίζουν τόν πρώτο Έλληνα αντιστασιακό, τόν Κώστα τόν Κουκίδη, τόν Έλληνα στρατιώτη ο οποίος φρουρούσε τήν γαλανόλευκη σημαία επάνω στήν Ακρόπολι στόν Παρθενώνα, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τήν πόλι.
Η ώρα ήταν 8.45, όταν τό γερμανικό απόσπασμα μέ επί κεφαλής τόν λοχαγό Γιάκομπι καί τόν υπολοχαγό Έλσνιτς, έφθασε στήν Ακρόπολι.
Ζήτησαν από τόν Έλληνα στρατιώτη νά υποστείλη τήν ελληνική σημαία καί ν’ ανεβάση τήν σημαία μέ τήν σβάστικα.
Ο Κουκίδης αρνήθηκε νά τό κάνη’ τήν σημαία κατέβασαν Γερμανοί στρατιώτες καί τήν παρέδωσαν διπλωμένη στόν Κουκίδη.
Φαίνεται ότι ο Κουκίδης δέν άντεξε τήν ταπείνωσι, τυλίχθηκε μέ τήν γαλανόλευκη καί από τό σημείο όπου ευρίσκετο, έπεσε στό κενό πρός τήν βορειοανατολική πλευρά τής πλάκας, καί σκοτώθηκε τήν στιγμή όπου οι Γερμανοί ύψωναν τήν σβάστικα.
Η θυσία τού Κουκίδη στάθηκε η αφορμή νά εκδοθή διαταγή από τόν Γερμανό φρούραρχο, νά υψώνεται υποχρεωτικώς καί η ελληνική σημαία δίπλα στήν γερμανική.
Ο Κουκίδης ήταν ο πρώτος Έλληνας από τήν στιγμήν όπου η χώρα κατελήφθη, ο οποίος μέ αυτή τήν ηρωική συμβολική αυτοθυσία του, έδωσε τό παράδειγμα καί τό έναυσμα γιά νά ξεκινήση η Αντίστασι από άκρου εις άκρον τής Ελλάδος.
Δόξα καί τιμή, λοιπόν, στόν Κώστα Κουκίδη, τόν Έλληνα στρατιώτη, φρουρό τής σημαίας στήν Ακρόπολι, τιμή καί δόξα σέ όλους τούς Έλληνες οι οποίοι πολέμησαν τόν φασισμό καί είθε οι πράξεις τους νά μάς οδηγούν σέ αγώνες καθημερινούς γιά καλλίτερες κοινωνίες.
Παράθεσις ενός ποιήματος τού Βασ. Κουρή αφιερωμένου στόν Κουκίδη.
ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΦΡΟΥΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΟΣ
Στών Μακάρων, όπου περιδιαβαίνεις τά νησιά
είθε τού Απόλλωνα νά σ’ εφραίν’ η λύρα,
ανδρείε στρατιώτη.
Ωραία νά πεθαίνεις γιά τήν πατρίδα,
καί σάβανό σου η σημαία
στό κορμί σου τυλιγμένη νάχεις
- ωραία είναι.
τρόπαια ένδοξα στήν μνήμη σου δέν στήθηκαν,
ουδέ αγάλματά σου.
Μά τών Καρυατίδων τό δάκρυ
τό μνήμα σου ες αεί θ’ αδαμαντοστολίζει
καί ασπασμό στό μέτωπό σου θ’ αποθέτουν,
γιά τήν ημέρα εκείνη
όπου τού βαρβάρου τό ατσάλι
τής Παλλάδος καταπάτησε τήν πόλη,
καί σύ,
τήν γαλανόλευκη σφραγίζοντας μέ τό φιλί σου,
στούς ώμους ετύλιξες
κι’ απ’ τόν βράχο τό άλμα είναι πρός τήν αθανασία,
«τά κείνων ρήμασι πειθόμενος».
Εφημερίδα «Παλαιοχώρι», Παλαιοχώρι Λαμίας
