Προϊούσι δὲ ἡ πίτυς··ἄχρι γε ἐμοῦ πεφύκει παρὰ τὸν αἰγιαλὸν καὶ Μελικέρτου βωμὸς ἤν. ἐς τοῦτον τὸν τόπον ἐκκομισθῆναι τὸν παῖδα ὑπὸ δελφῖνος λέγουσι: κειμένῳ δὲ ἐπιτυχόντα Σίσυφον θάψαι τε ἐν τῷ ἰσθμῷ καὶ τὸν ἀγῶνα ἐπ’ αὐτῷ ποιῆσαι τῶν Ἰσθμίων. ἐστὶ δὲ ἐπὶ τοῦ ἰσθμοῦ τῆς ἀρχῆς, ἔνθα ὁ λῃστὴς Σίνις λαμβανόμενος πιτύων ἦγεν ἐς τὸ κάτω σφάς: ὁπόσων δὲ μάχῃ κρατήσειεν, ἀπ’ αὐτῶν δήσας ἀφῆκεν ἂν τὰ δένδρα ἄνω φέρεσθαι: ἐνταῦθα ἑκατέρα τῶν πιτύων τὸν δεθέντα ἐφ’ αὑτὴν εἷλκε, καὶ τοῦ δεσμοῦ μηδετέρωσε εἴκοντος ἀλλ’ ἀμφοτέρωθεν ἐπ’ ἴσης βιαζομένου διεσπᾶτο ὁ δεδεμένος. τοιούτῳ διεφθάρη τρόπῳ καὶ αὐτὸς ὑπὸ Θησέως ὁ Σίνις: ἐκάθηρε γὰρ Θησεὺς τῶν κακούργων τὴν ὁδὸν τὴν ἐς Ἀθήνας ἐκ Τροιζῆνος, οὕς τε πρότερον κατηρίθμησα, ἀνελῶν καὶ ἐν Ἐπιδαύρω τῇ ἱερᾷ Περιφήτην Ἡφαίστου νομιζόμενον, κορύνῃ χαλκῇ χρώμενον ἐς τάς μάχας.
Πιό πέρα δέ μέχρι τίς ημέρες μου υπάρχει φυτεμένο τό πεύκο στόν αιγιαλό καί υπάρχει βωμός τού Μελικέρτη(1). Σέ αυτόν τόν τόπο λέγουν ότι μεταφέρθηκε τό παιδί από ένα δελφίνι: τό βρήκε δέ νά κείται νεκρό ο Σίσυφος(2) καί τό έθαψε στόν ισθμό, καί πρός τιμήν του καθιέρωσε τούς αγώνες τών Ισθμίων. Υπάρχει δέ στήν αρχή τού ισθμού, τό μέρος όπου ο ληστής Σίνις,(3) αφού άρπαζε κάποια πεύκα, τά κατηύθυνε πρός τά κάτω λυγίζοντάς τα: όσοι δέ επικρατούσαν στήν μάχη, αφού τούς έδενε πάνω σέ αυτά, άφηνε τά δένδρα νά εκτιναχθούν πρός τά πάνω: τότε τό κάθε πεύκο τραβούσε τόν δεμένο πρός τό μέρος του, καί καθώς ο δεσμός δέν λυνόταν σέ καμμία από τίς πλευρές αλλά τραβιόταν εξ ίσου καί από τίς δύο, ο δεμένος σχιζόταν στά δύο. Μέ τόν ίδιο τρόπο σκοτώθηκε καί ο ίδιος ο Σίνις υπό τού Θησέως:(4) ο Θησεύς λοιπόν καθάρισε από τούς κακούργους τόν δρόμο από Τροιζήνα πρός Αθήνα, καί τούς οποίους προηγουμένως καταμέτρησα εξοντώνοντας καί στήν ιερή Επίδαυρο τόν Περιφήτη(5) τόν θεωρούμενο ως γυιό τού Ηφαίστου,(6) ο οποίος χρησιμοποιούσε χάλκινο ρόπαλο στίς μάχες.
A little further, and until my time, existed a forest of pine trees down to the seashore and an altar in honor of Melikertis (1). In this place, it said that a young boy was brought by a dolphin: Sisyfos (2) found him laying dead there and buried him near the isthmus, and in his honor he established the Isthmian Games. In the beginning of the isthmus, is the place where the bandit Sinis (3) would grasp some pines, and was pulling them down to the earth, bending them: those who he defeated in battle, after he would tie them on them, he would let the trees to spring up: then each pine pulled the person he had tied to it towards the tree, and as the bonds on either side would not get untied, the person who was bound was split in two. In the same way Sinis was killed by Theseus:(4) So Theseus cleared the criminals from the road which leads from Troizen to Athens, and of whom I have mentioned earlier, and eliminating Perifitis (5) who was considered to be the son of Hephestus, (6) and who was holding a bronze club in the battles. ·
1.- Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο Παλαίμων ή Παλαίμονας ήταν ήρωας-θεός, γιος της Ινούς (Λευκοθέας), που αρχικώς ονομαζόταν Μελικέρτης. Μετά την πτώση της Ινούς και του γιού της στη θάλασσα, ο Μελικέρτης έγινε θαλάσσιος θεός και έλαβε το όνομα Παλαίμων.
Για να τιμήσει τον Παλαίμονα, ο Σίσυφος, βασιλιάς της Κορίνθου, καθιέρωσε τους γνωστούς κατά την αρχαιότητα αγώνες «Ίσθμια» και έχτισε ναό του. Σε κορινθιακά νομίσματα ο Παλαίμονας εμφανίζεται με τη μορφή ενός παιδιού που βρίσκεται πάνω σε ένα δελφίνι.
Αιώνες αργότερα, οι Ρωμαίοι ταύτισαν τον Παλαίμονα με τον θεό Portunus και τον λάτρευαν ως προστάτη των ναυτικών.
[Επεξεργασία] Πηγή
- Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
PALAIMON (or Palaemon) was a young sea-god who, with his mother Leukothea, came to the aid of sailors in distress. He was originally a mortal child named Melikertes (Melicertes) whose parents incurred the wrath of Hera when they fostered the young god Dionysos. His father was driven into a murderous rage by Hera. Ino fled with Melikertes in her arms, after he had killed their other child, and fleeing leapt off the cliffs into the sea. There the pair were transformed into sea-gods and received the names Palaimon and Leukothea. Palaimon was depicted in Greco-Roman mosaic as either a dolphin-riding boy, or a fish-tailed Triton-child.
The name Melikertes was derived from that of the Phoenician god Melkart or Melqart. However the Greeks re-interpreted this name to mean "the honey-eater." The Romans identified Palaimon with Portunus, god "of the harbour."
2.- Παιδί του Αιόλου και της κόρης του Άτλαντα, Εναρέτης, ήταν και ο Σίσυφος, μυθικός βασιλιάς της Κορίνθου και ιδρυτής της Εφύρας (μετέπειτα Κορίνθου). Ήταν αυτός που καθιέρωσε τα Ίσθμια, ενώ φέρεται να σκοτώθηκε από το Θησέα. Ο Όμηρος τον χαρακτηρίζει ως τον σοφότερο και πονηρότερο των ανθρώπων. Κάθε πρωί πήγαινε σ’ ένα ψηλό βράχο, στον Ακροκόρινθο, και από εκεί αγνάντευε πέρα μακριά με το αετίσιο του μάτι, από το οποίο τίποτα δεν ξέφευγε. Γνώριζε μυστικά όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των θεών. Ο ποταμός Ασωπός, ζητώντας να του αποκαλύψει αν γνώριζε κάτι για την αρπαγή της κόρης του, Αίγινας, του προσέφερε μια αστείρευτη πηγή νερού, για να χορταίνει τη δίψα του στο ψηλό βουνό. Τότε ο Σίσυφος, ξεχνώντας τους ενδοιασμούς που είχε, του αποκάλυψε ότι την Αίγινα την είχε αρπάξει ο Δίας.
Ο Δίας, όμως, οργίστηκε και του έστειλε το Θάνατο, τον οποίο όμως κατάφερε να δέσει με χοντρές και σιδερένιες αλυσίδες στα Τάρταρα. Από τη μέρα εκείνη μέχρι και την ημέρα της αποδέσμευσής του από το θεό Άρη, λέγεται ότι κανένας στη γη δεν πέθαινε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν προβλήματα υπερπληθυσμού, αλλά και έλλειψης ανανέωσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο περίεργη, που ακόμη και φρικτά σακατεμένοι άνθρωποι και ζώα περιφέρονταν παντού σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τότε, ο Άρης, ο μόνος από τους θεούς που είχε φιλικές σχέσεις με το Θάνατο, αποφάσισε να δώσει ένα τέρμα σε αυτή την κατάσταση. Όταν ο Σίσυφος οδηγήθηκε από τον Άρη στον Άδη, με τη βία, του ζήτησε μια τελευταία χάρη, την οποία ο ανύποπτος Θάνατος του επέτρεψε: να αποχαιρετίσει τη γυναίκα του.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Σίσυφος ζήτησε απ’ αυτήν να αφήσει άταφο το σώμα του και να μην του ρίξει χοές. Αργότερα, επιχειρηματολογώντας ότι ήταν άταφος και θα έπρεπε να ταφεί, ζήτησε να μπορέσει να επιστρέψει στον πάνω κόσμο, δήθεν για να τιμωρήσει τη γυναίκα του, που δεν του είχε αποδώσει τις απαιτούμενες τιμές (μετά από δική του προτροπή). Παρουσιαζόμενος μπροστά στην Περσεφόνη, έδωσε υπόσχεση ότι θα επέστρεφε αμέσως πίσω, γι’ αυτό και του επέτρεψε τη φυγή για τρεις μόνο μέρες. Όμως, ο Σίσυφος ξεγέλασε και την Περσεφόνη, αρνούμενος να επιστρέψει πίσω. Τελικά, όταν σκοτώθηκε από το Θησέα, τον μετέφερε παρά τη θέλησή του ο Ερμής, όπου και καταδικάστηκε στο ατέρμονο βασανιστήριο να σπρώχνει μια τεράστια πέτρα σε ένα πανύψηλο και, μόλις έφτανε την κορυφή του, αυτή να γλιστρά και να πέφτει, έχοντας ως συνεπακόλουθο ο Σίσυφος να αναγκάζεται να επαναλαμβάνει από την αρχή τη δοκιμασία, αιώνια ...
Μαζί με τον Τάνταλο, θεωρούνται ως οι πιο τιμωρημένοι νεκροί στον Άδη. Την τιμωρία τους την επέβαλαν οι Κριτές των Νεκρών. Ομολογουμένως, πολύ παράξενη ιστορία ... Το έγκλημα του Σίσυφου ήταν ότι κατόρθωσε να νικήσει το θάνατο και να ανατρέψει τη φυσική τάξη. Κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα ένα από τα πιο ουτοπικά όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας, χωρίς όμως να σκέφτεται τις συνέπειες της πράξης του. Ίσως στο μέλλον να είναι εφικτό αυτό, χωρίς όμως αρνητικά αποτελέσματα. Το όνομά του φέρει ο αστεροειδής αρ. 1866. Στο Σίσυφο αποδίδεται η καθιέρωση των «Ίσθμιων», μιας από τις σπουδαιότερες αθλητικές συναντήσεις της αρχαίας Ελλάδας, που γίνονταν κάθε 3 χρόνια και περιελάμβαναν περισσότερα αθλήματα και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο μύθος μας λέει ότι, όταν ο Μελικέρτης, γιος της Ινώς και του Αθάμαντα, ανηψιός του Σίσυφου, σώθηκε από θαύμα από τον πνιγμό και τον έφερε ένα δελφίνι πάνω στη ράχη του, στην ακτή έξω από την πόλη της Κορίνθου, ο Σίσυφος αναγνώρισε τον αδελφότεκνό του και, για να ευχαριστήσει τον Ποσειδώνα, που δεν τον άφησε να πεθάνει και να πνιγεί, καθιέρωσε τα Ίσθμια, που ήταν αφιερωμένα στο θεό της θάλασσας, Ποσειδώνα.
Γιος του Σίσυφου και της Μερόπης ήταν ο Γλαύκος, πατέρας του Ιππόνοου (Βελλερεφόντη) και του Αλκιμένη (Βέλλερου). Η Μερόπη, κόρη του Άτλαντα και της Πλειόνης, ήταν η μόνη κόρη του Άτλαντα που παντρεύτηκε θνητό άνδρα, έτσι όταν έγινε αστέρι (μια από τις έξι Πλειάδες) είναι αυτή που έχει το ασθενέστερο φως στον αστερισμό των Πλειάδων.
Ονομαστά ήταν τα όμορφα και πολυάριθμα άλογα του Γλαύκου, τα οποία μια φορά έθρεψε με ανθρώπινο κρέας, για να τα καταστήσει ταχύτερα. Οι θεοί οργίστηκαν από την πράξη του αυτή και τον τιμώρησαν κατά τη διάρκεια του επικήδειου αγώνα προς τιμήν του Πελία στην Ιωλκό, όπου κατακρήμνισαν το Γλαύκο από το άρμα του. Σύζυγος του Γλαύκου ήταν η Ευρυνόμη ή Ευρυμήδη, κόρη του βασιλιά Νίσου των Μεγάρων.
In the realm of the dead, he is forced to roll a block of stone against a steep hill, which tumbles back down when he reaches the top. Then the whole process starts again, lasting all eternity. His punishment was depicted on many Greek vases. He is represented as a naked man, or wearing a fur over his shoulders, pushing a boulder.
According to some sources, Sisyphus was the father of Odysseus by Anticlea, before she married Laertus. They also mention Theseus as the hero who freed the country of Sisyphus.
3.-
In Greek mythology, Sinis (Σίνις) was a bandit killed by Theseus on the road to Athens.
An Isthmian outlaw, Sinis was the son of Polypemon and Sylea.[1] Sinis would force travelers to help him bend pine trees to the ground and then unexpectedly let go, catapulting the victims through the air. Alternative sources say that he tied people to two pine trees that he bent down to the ground, then let the trees go, tearing his victims apart. This led to him being called Pityocamptes (Πιτυοκάμπτης = "pine-bender").[2]
Sinis was the second bandit to be killed by Theseus as the hero was traveling from Troezen to Athens, in the very same way that he had previously killed his own victims. Theseus then raped Sinis's daughter, Perigune, who later bore Theseus's son, Melanippus. Perigune later married Deioneus of Oechalia.[3]
According to Pausanias, Sinis's pine was still alive and known during his times.
4.- Οι μύθοι για το Θησέα ήταν η απάντηση της "ιωνικής" Αθήνας στον άλλο σπουδαίο ήρωα του αρχαίου κόσμου, τον Ηρακλή, Ο Θησέας θεωρούνταν ιδρυτής της πόλης των Αθηνών, μια και ο ίδιος συνοίκισε τους δήμους της Αττικής σε ενιαία πόλη που ονομάστηκε Αθήνα προς τιμή της προστάτιδάς του θεάς Αθηνάς. Ήταν γιος του Αιγέα και της Αίθρας και γεννήθηκε στην Τροιζήνα απ' όπου καταγόταν η μητέρα του. Ο Αιγέας έφυγε από την Τροιζήνα πριν γεννηθεί ο Θησέας, αλλά άφησε παραγγελία, αν το παιδί που θα γεννιόταν ήταν αγόρι, μόλις μεγάλωνε να πήγαινε στην Αθήνα. Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Σε ηλικία δεκάξι ετών ξεκίνησαν οι άθλοι του, που πιστοποιούσαν ότι ήταν ένας εξαιρετικός και διαλεχτός ήρωας. ΄Εμαθε από τη μητέρα του ότι έπρεπε να κυλήσει ένα βράχο όπου ήταν κρυμμένα τα σανδάλια και το μαχαίρι του πατέρα του που θα τον συντρόφευαν στην πορεία του προς την Αθήνα και θα βοηθούσαν στην αναγνώρισή του από τον Αιγέα. Η πορεία αυτή αφορούσε το δρόμο από την Τροιζήνα προς την Αθήνα μέσω της επικίνδυνης στεριάς, αφού εκεί παραμόνευαν διάφοροι διαβόητοι ληστές. ΄Ολα αυτά, όμως, ήταν στα πλαίσια των απαραίτητων δοκιμασιών του νεαρού Θησέα που επρόκειτο να παίξει τόσο σημαντικό ρόλο.
It was by lifting a boulder that Theseus, grandson of the king of Troezen, first proved himself a hero. Theseus was sixteen at the time. He had been raised by his grandfather and his mother, Princess Aethra. One day the princess called Theseus to her side. It was time, she said, that he learned of his father, who was the ruler of a mighty kingdom. This was news to Theseus, who had been under the impression that his father was one of the gods. "Before I divulge his identity," said the princess, "you must meet the challenge your father has set you." Years ago, the king had hefted a mighty stone. Underneath he had placed something for his son to find - if he could lift the weight.
5.- Ο επιλεγόμενος και «Κορυνήτης»: ένας από τους ληστές που σκότωσε ο Θησέας όταν ταξίδεψε από την Τροιζήνα στην Αθήνα. Γενεαλογείται ως γιος του θεού Ηφαίστου και της Αντικλείας. Ζούσε στην Επίδαυρο και, καθώς είχε ασθενικά πόδια, βάδιζε με τη βοήθεια μιας σιδερένιας «κορύνης» (= ρόπαλο ή ράβδος). Με αυτό το αντικείμενο όμως σκότωνε και τους οδοιπόρους που περνούσαν από εκεί, από όπου και το παρατσούκλι «Κορυνήτης». Αφού σκότωσε τον Περιφήτη, ο Θησέας πήρε μαζί του την κορύνη.
2. Γιος του Κοπρέως από τις Μυκήνες. Πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο, όπου και σκοτώθηκε από τον `Εκτορα (Ιλιάδα, ραψωδία Ο, στίχοι 638 κ.ε.).
3. `Ενας από τους Μυσούς συμμάχους των Τρώων κατά τον Τρωικό Πόλεμο, αναφερόμενος στην Ιλιάδα (Ξ 515).
Πηγές
* Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
* Κρουσίου: «Λεξικόν Ομηρικόν», διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σ. 720
Copyright © 2010 HEC
All Rights Reserved
